Chatten heb ik leren kennen via de kinderen. Toen mijn oudste zoon in Midden Amerika rondtrok, zo'n zes jaar geleden, telefoneerde ik met hem via Skype. Een goedkope manier van telefoneren om op die afstand zijn stem te horen en te weten dat hij springlevend was. Het vertellen van de avonturen die niet moeder-vriendelijk zijn bewaarde hij voor later, dus skypen was heel plezierig voor mij en voor hem. Chatten ken ik ook op mijn werk, nooit gedaan zelf, maar ik weet dat je een vraag via de chat kon stellen aan Al@din. Zelf chatten lijkt mij niets: ik vind elke keer de aankondiging in mijn scherm dat er een mail is binnengekomen al zeer afleidend. Daarbij ben ik geen typmiep. Met twee vingers typen kost teveel tijd.
1 opmerking:
Maar voor de bibliotheek, als extra communicatie kanaal? Een kanaal dat voor vele van onze klanten dagelijkse kost is?
Een reactie posten